شخصی بود : پلوی غذایش را خالی می خورد،
گوشت و مرغش را می گذاشت آخر کار، می گفت:می خواهم خوشمزگی اش بماند زیر زبانم.
همیشه هم پلو را که می خورد سیر می شد،
گوشت و مرغ غذا می ماند گوشه ی بشقابش،
نه از خوردن آن پلو لذت می برد،
نه دیگر میلی داشت برای خوردن گوشت و مرغش،
برای جاهای خوشمزه ی غذا.
زندگی هم همینطور است.
گاهی شرایط ِ ناجور زندگی را تحمل می کنیم،
و لحظه های خوبش را می گذاریم برای بعد،
برای روزی که مشکلات تمام شود.هیچ کداممان زندگی در لحظه را بلد نیستیم.
همه ی خوشی ها را حواله می کنیم برای فرداها،
برای روزی که قرار است دیگر مشکلی نباشد،
غافل از اینکه زندگی دست و پنجه نرم کردن با همین مشکلات است.
یک روزی به خودمان می آییم می بینیم یک عمر در حال خوردن پلو خالی ِ زندگی مان
بوده ایم و گوشت و مرغ لحظه ها، دست نخورده مانده گوشه ی بشقاب.
دیگر نه حالی هست، نه میل و حوصله ایی.
زندگی ,ی ,گوشت ,خوردن ,پلو ,لحظه ,گوشت و ,و مرغ ,گوشه ی ,را می ,برای روزی
درباره این سایت